Publicystyka

W świecie obserwatorów politycznego życia naszych czasów i pośród różnych spekulacji, co do ich przyszłości, panuje w miarę zgodne przeświadczenie o kryzysowej sytuacji, która z coraz bardziej wzmożoną siłą dotyka Unię Europejską. Wielu wieszczy jej tak głęboki kryzys, zakończony aż nawet rozpadem, czyli całkowitą dekompozycją.

Mateusz Morawiecki zdecydował, że Polska nie będzie reprezentowana na szczycie Grupy Wyszehradzkiej, który ma się odbyć w Izraelu. Decyzja rozsądna. Warto w tej sytuacji pokusić się o dalsze stanowcze kroki m.in. w sprawie „mienia bezspadkowego”. Żal nie wykorzystać okazji do podyktowania swojej narracji w tej sprawie, która w zaistniałych okolicznościach będzie wzbudzać zainteresowanie.

Kiedy co jakiś czas, raczej częściej niż rzadziej, słyszymy z ust dziennikarzy, polityków czy historyków na Zachodzie i w Izraelu o polskiej odpowiedzialności za Holocaust – uznajemy, że to „wpadka”, „błąd”, „koszmarny brak wiedzy” itp. Jest to tłumaczenie całkowicie błędne – osoby wypowiadające te kwestie są całkowicie przekonane, że mówią prawdę, i jest to dla wielu z nich prawda objawiona. Ba, znajdują na to co mówią „podkładkę” w postaci twórczości coraz większej liczby historyków z Polski.

O Feliksie Konecznym (1862–1949) pisze się jako o „zapomnianym polskim teoretyku cywilizacji”. To jest określenie nietrafne. Na temat polskiego badacza cywilizacji ukazało się kilka poważnych monografii nie licząc rozdziałów w książkach, artykułów naukowych i doktoratów, a także publicystyki i zwykłych, czasem nieudolnych streszczeń, jak np. te sporządzane przez Macieja Giertycha (skądinąd zasłużonego dla ocalenia spuścizny uczonego) i w jego kręgu.