Publicystyka

W niedzielę miały odbyć się wybory prezydenta Rzeczpospolitej. Wybory się nie odbyły. To sytuacja kuriozalna, pokazująca, że państwo polskie nie będące już państwem niepodległym, przestaje funkcjonować jako państwo w ogóle. Trudno nawet określić co to jest.

Stajemy na progu historycznej szansy, znacznie ważniejszej od tej, jaka nadarzyła się przy okazji wybuchu pierwszej wojny światowej, kiedy wraz z jej zakończeniem w 1918 roku, po 123 latach odzyskaliśmy państwo polskie. Na geopolitycznej szachownicy nastąpi za chwilę nowe rozdanie. Jeśli tego nie zmarnujemy odniesiemy zwycięstwo nieporównywalnie większe od Wiktorii Wiedeńskiej z 1683 roku.

Ocenia się, że historia Eurazji i basenu Morza Śródziemnego znana jest nam od około 5000 lat. Tak mniej więcej, a wcześniejsze epoki to właściwie jest tylko czysta spekulacja. Przed naszymi oczami wielki potok ludów i narodów; dynastii, satrapii, republik i innych politycznych organizmów, które nagle przychodziły, odnosiły nawet błyskotliwe sukcesy, by niespodziewanie gdzieś zniknąć w mrokach dziejów.

Pandemia koronawirusa wzbudziła obok strachu także nadzieję wielu na to, że oto nastał koniec globalizacji i systemu, na którym się opiera. Wieszczy się tak jak przy każdej tego typu okazji, że „świat już nie będzie taki jak przedtem”. Okazało się bowiem, że to państwa narodowe wzięły na siebie ciężar walki z pandemią a organizacje ponadnarodowe (WHO, UE, ONZ) zawiodły i ograniczają się do jałowych pogadanek i zaleceń, które wzbudzają śmiech.