Myśl Polska

Pamiętacie bajkę Ezopa o chłopcu, który pasł owce? Szło to mniej więcej tak: smarkacz strasznie się nudził przy swojej robocie, wpadł więc na pomysł, by dla hecy poudawać, że na owce napadł wilk. Zaalarmowani wieśniacy przybiegli w te pędy na pomoc małemu pastuszkowi, na co wyrostek, rozochocony własnym żartem, niemal nie pękł ze śmiechu.

Z zawsze życzliwą sprawom kresowym panią dyrektor Anną Gątowską, która z sukcesami kieruje Legnicką Biblioteką Publiczną mieliśmy już ustalony termin promocji kolejnego świetnego tomu„Res Cresoviana” poświęconego miastu Lwów.

Stajemy na progu historycznej szansy, znacznie ważniejszej od tej, jaka nadarzyła się przy okazji wybuchu pierwszej wojny światowej, kiedy wraz z jej zakończeniem w 1918 roku, po 123 latach odzyskaliśmy państwo polskie. Na geopolitycznej szachownicy nastąpi za chwilę nowe rozdanie. Jeśli tego nie zmarnujemy odniesiemy zwycięstwo nieporównywalnie większe od Wiktorii Wiedeńskiej z 1683 roku.

Jedna z najważniejszych scen w dziejach Europy i świata – feldmarszałek Wilhelm Keitel podpisuje w Berlinie akt kapitulacji III Rzeszy. Taki był koniec niemiecko-pruskiego militaryzmu, dzięki czemu Polska przesunęła swoje granice na stare piastowskie ziemie, aż po Odrę, otrzymując państwo o zwartych granicach i de facto jednonarodowe.

5 maja 1945 r. wybuchło powstanie w Pradze – wtedy w dalszym ciągu stolicy okupowanych przez Niemcy hitlerowskie Czech, czyli Protektoratu Czech i Moraw. Między nim a powstaniem warszawskim istnieją podobieństwa i różnice. W wyzwolonej siłami AK Warszawie władze Polski Podziemnej miały wystąpić wobec ZSRR i jego sił zbrojnych w roli „politycznego gospodarza”.

Ocenia się, że historia Eurazji i basenu Morza Śródziemnego znana jest nam od około 5000 lat. Tak mniej więcej, a wcześniejsze epoki to właściwie jest tylko czysta spekulacja. Przed naszymi oczami wielki potok ludów i narodów; dynastii, satrapii, republik i innych politycznych organizmów, które nagle przychodziły, odnosiły nawet błyskotliwe sukcesy, by niespodziewanie gdzieś zniknąć w mrokach dziejów.

Setna rocznica wydarzeń z 1920 r. jest okazją dla politycznych epigonów piłsudczyzny i prometeizmu do powielania i utrwalania tendencyjnego przekazu historycznego, a przede wszystkim do uzasadniania ówczesnej polityki Piłsudskiego i tym samym nawiązującej do niej polityki wschodniej współczesnej Polski.

Adam Wielomski: Z dużym zaskoczeniem przeczytałem w dwóch ostatnich numerach „Myśli Polskiej” wywiad z Manuelem Ochsenreiterem, redaktorem naczelnym niemieckiego czasopisma „Zuerst!”, który przeprowadził Mateusz Piskorski.

Rozmawiamy z redaktorem naczelnym miesięcznika „Zuerst!” Manuelem Ochsenreiterem. Kontynuujmy rozważania o Alternatywie dla Niemiec (AfD). Czy partii tej udało się zmarginalizować inne niemieckie ugrupowania nacjonalistyczne? Czy jednak wciąż istnieją jakieś alternatywy dla Alternatywy?

Pandemia koronawirusa wzbudziła obok strachu także nadzieję wielu na to, że oto nastał koniec globalizacji i systemu, na którym się opiera. Wieszczy się tak jak przy każdej tego typu okazji, że „świat już nie będzie taki jak przedtem”. Okazało się bowiem, że to państwa narodowe wzięły na siebie ciężar walki z pandemią a organizacje ponadnarodowe (WHO, UE, ONZ) zawiodły i ograniczają się do jałowych pogadanek i zaleceń, które wzbudzają śmiech.