Myśl Polska

Czytelnika nieobeznanego z rolą niemieckich kanałów wpływu w polityce PRL tytuł tego artykułu może zaskoczyć, albo przynajmniej zdziwić. Nie jest to jednakże moja ocena, lecz twierdzenie samego M. Rakowskiego, który takim mianem sam siebie określił:

Cechą kultury masowej jest teatralizacja życia publicznego i tabloidyzacja prasy, także tygodników opinii. W mediach elektronicznych królują jednodniowe newsy o niczym. Ostatnio przykładem tego, było podniecanie ludu psychozą wojny brytyjsko-rosyjskiej z powodu tajemniczego zatrucia gazem brytyjskiego szpiega.

Pozbycie się przez kierownictwo PiS, a właściwie prezesa Jarosława Kaczyńskiego – Antoniego Macierewicza ze stanowiska szefa MON, miało zapoczątkować nową, bardziej „umiarkowaną” erę rządów tej partii. Nic z tego nie wyszło.

„Zaskoczyła mnie bardzo ta decyzja… To jest symbol walki i wolności, a nie komunizmu. Nie wiem, dlaczego ktoś doszedł do takiego wniosku. Pomnik w Byczowie upamiętnia pojednanie i braterstwo wszystkich oddziałów partyzanckich. Armia Ludowa, Armia Krajowa, Szare Szeregi i Bataliony Chłopskie połączyły się – nie było wtedy ideologii, był za to jeden cel – walka przeciwko okupantowi.

Adam Wielomski: Coraz częściej mówi się i pisze o końcu tradycyjnej dychotomii politycznej na prawicę i lewicę. Zanik tego podziału jako pierwszy skonstatował przed laty Adam Michnik, w związku z czym traktowano tę myśl długo, zbyt długo, jako próbę zamazywania rzeczywistości. Za rządów PiS-u widzimy jak stare etykiety ideologiczne przestają przystawać do rzeczywistości.

To zdumiewające, ale w Polsce nie powstała do tej pory żadna solidna i obiektywna biografia Stepana Bandery. Dlatego z tym większą ciekawością czekaliśmy na tłumaczenie niemieckiej biografii autorstwa Grzegorza Rossolińskiego-Liebe, która ukazała się w 2014 roku. Biografia ta spełnia oczekiwania – jest bardzo obszerna (ponad 800 stron) i bogato udokumentowana.

Znany publicysta Pan Tadeusz Andrzejewski pisał o „Pouczenie dla pouczających: nie stracić okazji, aby pomilczeć”. W sumie jest to reakcja na artykuł, który nie tak dawno ukazał się na jednym z polskich portali, napisany przez dziennikarkę polskojęzycznej „Gazety Polskiej”. Nie chciałam przed świętami poruszać tematu, który wzbudza tyle kontrowersji.

Rozdanie wysokich nagród członkom rządu Beaty Szydło wywołało niesmak w opinii publicznej. Do tego była pani premier w dość prostacki sposób broniła tej decyzji, co jeszcze bardziej zwiększyło ten niesmak. Swego czasu w internecie popularna była „chytra baba z Radomia”.

Tak zwane wydarzenia marcowe należą do najbardziej zakłamanych z jednej strony, a z drugiej nierozszyfrowane do końca przez historyków i publicystów historycznych. W oficjalnej narracji są one w Polsce prezentowane prawie identycznie z narracją żydowską. Wróćmy jednak do podjętego uprzednio pytania o skład i liczebność emigrantów marcowych.

Tego mało kto się spodziewał – Prezydent Andrzej Duda w Wielki Piątek – ogłosił swoje weto wobec tzw. ustawy degradacyjnej. To był prawdziwy szok dla tzw. twardego jądra PiS-u, co znalazło prawie natychmiast wyraz w fali brudnego i prymitywnego hejtu w Internecie. Co zdecydowało o tym, że Prezydent zdecydował się na zakwestionowanie uznawanej za „oczywistą oczywistość” ustawy PiS, którą nie tak dawno jeszcze klub sejmowy przyjmował prostackim i gromkim „Precz z komuną!”?