Polska

25 listopada 1945 r. ukazał się pierwszy numer tygodnika „Dziś i Jutro”, który dał początek środowisku politycznemu katolików kierujących się następującymi celami: ochroną biologiczną narodu, zabezpieczeniem misji Kościoła katolickiego w nowych warunkach ustrojowych, przekonania obozu marksistowskiego o potrzebie respektowania wyznania większości Polaków oraz współpracy katolików z marksistami w odbudowie Polski.

Jednym ze skutków niedawnych wyborów parlamentarnych jest pojawienie się na scenie politycznej nowej partii lewicowej „Razem”. W środowiskach prawicowych zyskała ona opinię wręcz komunizujących, marksistowskich radykałów. To całkowicie błędny obraz sytuacji. Rzeczywisty fenomen „Razem” polega na tym, że to kolejna próba wykreowania lewicy podług marzeń Adama Michnika – antykomunistycznej, rusofobicznej i bez zastrzeżeń pronatowskiej.

Centroprawica rządziła już w Polsce trzy razy (w czterech, czy licząc inaczej pięciu rządach) za każdym razem z marnym skutkiem, tak dla siebie, jak dla kraju. Głównie dlatego, że prezentując się jako siła antyukładowa, niosąca za sobą jakąś zasadniczą zmianę jakościową – tzw. prawica post-solidarnościowa nie różni się ani w swej genezie, ani formacji intelekturalno-ideowej, ani powiązań międzynarodowych od pozostałych sił politycznych III RP.

Tajemnicą poliszynela jest wstydliwy fakt, że od czasu zmieniania kursu na Zachód, Polsce przypadła rola frajera. Nie twierdzę, że za czasów PRL było przyjemniej. Rzecz w tym, by w końcu zacząć mówić własnym głosem, zerwać z poddaństwem wobec światowych mocarstw i pomyśleć o interesie narodowym.