Publicystyka

No i stało się to co stać się musiało! Stefan Niesiołowski został wyciągnięty przez służby na widok publiczny ku radości obywateli. Radości - bo jakże tu się nie cieszyć, kiedy czołowy niegdyś założyciel Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, pogromca komuny, nagle zostaje przedstawiony w scenach erotycznych, jako nieposkromiony amator darmowych prostytutek, w zamian za załatwienie kontraktów wymuszający od biznesmenów usługi towarzyskie.

Okrutna zbrodnia dokonana na prezydencie Gdańska wywołała falę emocji porównywalną z tym co działo się po katastrofie smoleńskiej. Tysiące ludzi wyrażających żal – jak po odejściu kogoś bliskiego, znicze, czuwanie przy trumnie zamordowanego. Polacy pokazali, że nie akceptują przemocy i solidaryzują się z rodziną prezydenta Adamowicza.

W propagandzie obozu rządzącego reforma sądownictwa w Polsce, w tym także Trybunału Konstytucyjnego – miała polegać na jego uzdrowieniu – wyeliminowaniu patologii, takich jak dyspozycyjność, korupcja i dominacja „komuny”. Mało kto w to wierzył, ale byli tacy, którzy brali to za dobrą monetę. Teraz, po orzeczeniu Trybunału w sprawie ustawy o IPN, a konkretnie o zapisach dotyczących negowania zbrodni ukraińskich nacjonalistów – będzie takich jeszcze mniej.

Atmosfera po zamordowaniu prezydenta Gdańska skłoniła mnie do zastanowienia, co obecnie jest miarą wielkości w życiu politycznym, kulturalnym czy społecznym. Patrząc na to, co dzieje się od kilkunastu lat w Polsce, ale i w mojej rodzinnej Stalowej Woli, odnoszę wrażenie, że w tej sferze panuje coraz większy chaos.