Publicystyka

Parę lat temu w mediach systemowej, neoliberalnej opozycji toczyła się dyskusja na temat zjawiska tzw. symetryzmu. Chodziło o to, czy można traktować patologie PiS i PO w ten sam sposób, czy nie należy w sumie pozbyć się balastu obu tych formacji, by polską politykę uzdrowić. Przyglądałem się tej dyskusji i milczałem, mając mieszane uczucia.

Policja nieustępliwie rozpędza uliczne protesty przedsiębiorców w Warszawie tłumacząc to – ma się rozumieć – „względami epidemicznymi”. Tak oto potwierdza się moje podejrzenie, które powziąłem na początku tzw. „pandemii”, że wirus jest niebywale wygodnym instrumentem panowania nad społeczeństwem. Niezależnie od skali całej tej „choroby” minister decyduje kiedy wolno nam wyjść na ulice. Prawa obywatelskie – macie jak najbardziej – ale dopiero po epidemii.

Jako termin polityczny słowo konserwatysta pojawiło się we Francji po erze napoleońskiej. Konserwatyzm oznaczał politykę umiarkowania zmierzającą do pogodzenia tego, co, w starym porządku najlepsze z ostrożną aplikacją zmian wiążących się z nadejściem nowej epoki. Francuscy pisarze polityczni używali terminu „conservateur”, oznaczającego strażnika dziedzictwa cywilizacji i zasad sprawiedliwości.

Na łamach kwietniowych numerów, jak i pierwszego majowego „Myśli Polskiej” ukazał się trzyczęściowy wywiad Mateusza Piskorskiego z Manuelem Ochsenreiterem. Jego autor nie ukrywa, że w pełni utożsamia się z ideami prezentowanymi przez swojego rozmówcę i że wywiad służy propagowaniu tych właśnie idei.