Kultura

W ostatnich dniach mogłem dwukrotnie obejrzeć cały film Wojciecha Smarzowskiego „Kler”. Wrażenia po tych projekcjach, mówiąc delikatnie, mam mieszane. Z jednej strony doceniam odwagę reżysera, że podjął się tak arcytrudnego tematu jakim jest pedofilia. Nie bał się on też ukazać losu ofiar oraz sprawy „zamiatania pod dywan” przez władze kościelne.

O powieści Szczepana Twardocha pt. „Król” pisaliśmy już na łamach „Myśli Polskiej” dwukrotnie (zob. m.in. teksty Jana Engelgarda w „MP” nr 9-10/2017 oraz niżej podpisanego w „MP” nr 13-14/2017). Do powrotu do tematyki związanej z powieścią skłoniła mnie niedawna premiera adaptacji utworu w Teatrze Polskim w Warszawie (Karasia 2). Sztuka w reżyserii Moniki Strzępki zatytułowana jak jej książkowy odpowiednik – „Król” wystawiana jest na deskach sceny przy Karasia 2 począwszy od 18 maja br.

Czytelnikom należy się jedno wyjaśnienie: co oznacza termin „pisarze nurtu narodowego”? Chodzi tu przede wszystkim o tych twórców, którzy w jakiś sposób byli powiązani z Narodową Demokracją. Nie musieli być członkami organizacji politycznej (tak było w wielu przypadkach), ale podzielali główne założenia programowe tego obozu politycznego, jego spojrzenie na sprawy polskie, polską historię.

80 lat temu, 4 lutego 1938, umarł Karol Hubert Rostworowski. Mówiono o nim, że jego twórczość jest dla Polski kontynuacją twórczości Stanisława Wyspiańskiego, zdolnego kompozytora, poety, publicysty, działacza Obozu Wielkiej Polski i Straży Narodowej, społecznika zaangażowanego w działalność charytatywną na rzecz najbardziej potrzebujących pomocy oraz żarliwego katolika, który swoją twórczością poruszał ludzkie sumienia.