Gospodarka

Jakie były efekty tej polityki? Dwa podstawowe – odrzucenie tańszych i pewniejszych alternatyw dla kontraktu norweskiego oraz brak rozwiązania problemu z nadmiernymi ilościami gazu, zakontraktowanymi w Gazpromie. Równocześnie ze staraniami o norweski gaz, rząd polski blokował inne rozwiązania mogące zabezpieczyć dostawy, odwracał się od innych sposobów dywersyfikacji, choćby zakupu gazu od zachodnich firm czy budowy połączeń z Niemcami.

„Koszty pracy stanowią w Polsce około 35 procent PKB i są na poziomie Indii, a więc jedne z najniższych. Dla porównania w Europie Zachodniej koszty pracy stanowią 45-50 procent PKB, w Szwajcarii 60 procent, w Stanach Zjednoczonych powyżej 60 procent” pisze prof. Paweł Bożyk w omawianej przeze mnie pracy „Apokalipsa według Pawła. Jak zniszczono nasz kraj”.

„Polską politykę transformacyjną, której głównym narzędziem była prywatyzacja, uznać należy za błędną. Przeprowadzona ona została pospiesznie, bez jasnych kryteriów pozwalających na jej ocenę” – pisze prof. Paweł Bożyk w wydanej niedawno jego pracy „Apokalipsa według Pawła. Jak zniszczono nasz kraj”.

Przerażająca wymowa liczb

Polska deklaruje walkę o energetyczną, a szczególnie gazową suwerenność. Pierwszym głosicielem tych haseł jest Piotr Naimski, specjalny pełnomocnik rządu. Na jego ustach często kwitnie to słowo. („Naimski: Polska realizuje strategię suwerenności energetycznej”), „Naimski: Odstąpienie od energetyki opartej na węglu to droga do utraty suwerenności”, „rząd Prawa i Sprawiedliwości i premier Beaty Szydło chce prowadzić suwerenną politykę w dziedzinie zaopatrzenia w energię” (wpolityce.pl).