Gospodarka

Nasze przywództwo energetyczne w Grupie Wyszehradzkiej (V4) jest co najmniej wątpliwe. Zobaczmy, jak nasi południowi sąsiedzi ustosunkowują się do rurociągu Nord Stream 2. Zacznijmy od Czech.Rosjanie prowadzą rozmowy z Czechami już od samego początku tego projektu. Cel jest prosty: aby czeskie sieci gazociągowe były wykorzystywane do tranzytu gazu. Dzisiaj ze wschodu na zachód może płynąć 55 mld m3 rocznie (prawie dwa razy więcej niż przez Polskę).

Gdy przez wiele lat rozmontowywano nasze energetyczne związki z Rosją, różni politycy, analitycy-propagandyści opowiadali nam bajki o wolnym rynku, swobodzie zakupu skąd tylko zechcemy, z całego wręcz świata (nawet z Australii, jak pisał premier Tusk na łamach Financial Times). Polskie elity łyknęły tego wirusa – uwielbienie wolnego rynku, wolności i innych podobnych frazesów, więc łatwo przesłonięto nimi amerykańskie geopolityczne i gospodarcze rozgrywki.

Polska nie może zmienić swojego położenia geograficznego, a to oznacza, że naszym największym partnerem mogącym dostarczyć najtańsze surowce energetyczne jest Rosja. Nie chcą się z tym pogodzić polscy decydenci i od lat zatruwają atmosferę wizją jakiegoś gigantycznego zagrożenia suwerenności, mimo że kraje takie jak Węgry, Finlandia czy Słowacja widzą to zupełnie inaczej.

Burza nad Orlenem, wieje ostry wiatr, polityczny przeciąg wymiata prezesów największego polskiego przedsiębiorstwa. Dziennikarze się pastwią nad swoją koleżanką-rzeczniczką, spekulują na temat przyczyn, lamentują nad odprawami dla prezesów. Dzień jak co dzień. Przywykliśmy. Niestety.