Myśl Polska

Niebezpieczne i odstające od powszechnie cenionej demokracji są wypowiedzi osób publicznych utożsamiające porządnego człowieka z katolikiem. Sprawa wiary w Boga powinna być sprawą wewnętrzną każdego człowieka. Stosunek do Boga staje się sprawą publiczną w państwie wyznaniowym i to jest uzasadnione.

29 sierpnia minęła 75 rocznica wybuchu Słowackiego Powstania Narodowego. Podobnie jak Powstanie Warszawskie, trwało dwa miesiące, do końca października 1944 roku. Pomimo faktu, że zakończyło się klęską, stanowiło wyraz wolnościowych i antyfaszystowskich dążeń naszych południowych sąsiadów.

Trzy dni po obchodach 75-tej rocznicy wybuchu powstania warszawskiego grupa osób zniszczyła pomnik gen. Zygmunta Berlinga (1896-1980), znajdujący się obok mostu Łazienkowskiego w Warszawie. „Totalitarny monument zdrajcy Zygmunta Berlinga w Warszawie zniesiony społecznie przez antykomunistów” – ogłosił publicznie przywódca tej grupy.

Z baneru wyborczego spogląda na mnie uśmiechnięta twarz kandydatki do Sejmu z listy Dobrej Zmiany. Młoda kobieta apelująca o oddanie na nią głosu, weszła do polityki dwie kadencje samorządowe temu. Została radną powiatową i przez kilka lat piastowała tę funkcję. Piastowała bardzo delikatnie, bo na sesjach Rady Powiatu – bodaj nie zabrała ani razu głosu. Nie złożyła też żadnego wniosku – nawet o otwarcie okna bo duszno.

Debata z Krzysztofem Karoniem, którą toczyliśmy/toczyłam w Mediach Narodowych zmusza do refleksji na temat cywilizacyjnego stanu sporej części polskiej prawicy, jak również do ogólniejszej refleksji na temat teorii cywilizacji Konecznego, rozwijanej następnie przez Kosseckiego. Obydwaj wymienieni polscy naukowcy postrzegali Polskę jako „dziecię cywilizacji łacińskiej”.

Trochę późno dowiedziałem się, że ukazało się IV wydanie legendarnej i monumentalnej pracy płk. Adama Borkiewicza „Powstanie Warszawskie 1944”, po raz pierwszy opublikowanej w 1957 roku w IW PAX. Fragmenty książki drukował paxowski tygodnik „Kierunki” już latem 1956 roku. Była to pierwsza tak znacząca praca o powstaniu opublikowana w PRL.

Adam Wielomski: Mam już na tyle dużo lat, że pamiętam rok 1989 i panujące wówczas nastroje. Jeśli je porównamy z dzisiejszymi, po 30 latach, to widać, że zjawiskiem narastającym jest antykomunizm. Polska „prawica” (cudzysłów nie jest przypadkowy) świadomie i celowo fanatyzowana jest walką z „marksizmem”, „marksizmem kulturowym” i „komuną”, a walka ta narasta odwrotnie proporcjonalnie do czasu jaki upłynął od upadku komunizmu i liczby żyjących aktywistów PZPR.

„Odstąpienie przez ZSRR od zamiaru interwencji na początku grudnia 1980 roku nie oznaczało wcale definitywnej rezygnacji z takiego wariantu. Znana wypowiedź Leonida Breżniewa z dnia 5 grudnia 1980 roku wobec Stanisława Kani, która w wolnym przekładzie brzmi: „No dobrze, nie wejdziemy. Ale jeśli sytuacja będzie się komplikować, to wejdziemy”, była złowieszczym potwierdzeniem, że najwyższe kierownictwo ZSRR nadal uwzględnia w swoich planach bezpośrednią interwencję w Polce”.

Gdyby nie samowola dowódcy Okręgu AK Kraków płk. Edwarda Godlewskiego, sprzeciw krakowskich polityków i kardynała Adama Sapiehy, to 1 września 1944 r. hekatomba powstania warszawskiego zostałaby powtórzona w Krakowie. 23 sierpnia 1944 r. komendant główny AK gen. Tadeusz Bór-Komorowski wysłał bowiem do płk. E. Godlewskiego depeszę z rozkazem wywołania powstania w Krakowie.

„W średniej wielkości mieście monoteatralnym zainfekowanie ludzi sceną, bez ich obaw o stratę czasu, wymaga kilkudziesięciu lat. Czasami półwiecza. My się zbliżamy do tej cezury czasowej, ale tym więcej niejako pozytywistycznej roboty u podstaw przed nami” – mówi Marek Mokrowiecki, dyrektor Teatru Dramatycznego im. Jerzego Szaniawskiego w Płocku