Myśl Polska

Wiadomo mniej więcej jakie mam poglądy i że raczej trudno je obejść z prawej strony. Mam też w znajomych osoby z chyba całego spektrum światopoglądowego i religijnego, włączając w to osoby z tęczowymi nakładkami na profile. Z większością z nich udaje mi się przynajmniej wymieniać poglądy we w miarę cywilizowany sposób. Z niektórymi nawet lubię to robić regularnie i poza internetem.

Wybory kończą kampanię prezydencką, ale czy kończą polityczny konflikt, który podzielił Polskę? Różnice polityczne, ścieranie się poglądów, walka o zwycięstwo, przekonywanie wyborców – są jak najbardziej zrozumiałymi zjawiskami w demokracji.

Andrzej Duda nie był nigdy moim kandydatem i uważam ten wybór za bardzo niekorzystny dla Polski. W tle Dudy widzę uśmiechniętego Kaczyńskiego, Kamińskiego, Macierewicza, Pawłowicz, Morawieckiego, Kanię, Rachonia, Wildsteina, Gelberga i innych.

Zwycięstwo Andrzeja Dudy oznacza to, że do 2025 r. kluczowe stanowisko w państwie znajdzie się w rękach PiS, zaś do 2023 r. wszystkie najważniejsze stanowiska w państwie, wszystkie władze, wykonawcza, ustawodawcza, sądownicza oraz nieformalna władza mediów publicznych wraz ze wszystkimi przyległościami medialnymi żyjącymi z publicznych dotacji, będzie skupiać w silnym uścisku jedna partia.

Parlamentarzyści rodzimego chowu odzwyczaili nas od ponadpartyjnej współpracy. Z tym większym zaciekawieniem prześledziłem treść sejmowego druku 467 z dnia 19 czerwca br. Przedmiotem druku jest projekt uchwały „w sprawie naruszenia przez rząd Chińskiej Republiki Ludowej autonomii Hongkongu”. Wśród jego sygnatariuszy znajdujemy posłów niemal wszystkich (poza PSL) ugrupowań.

Ukazał się "Apel wyborczy środowisk niepodległościowych, narodowych i chrześcijańskich do polskich patriotów". Podpisało się pod nim kilka znanych mi bardzo zacnych osób i doprawdy nie wiem, co mam począć. Ten apel intelektualnie jest infantylny i zakłamany. Robi z Andrzeja Dudy jakiegoś super patriotę, dzięki któremu myśl narodowa zaczyna rozkwitać. Trzymając się mocno realiów trzeba spytać jak można być tak naiwnym, a może zwyczajnie głupim?

Festiwal żenady, w który zamieniła się po pierwszej turze kampania wyborcza szczęśliwie dobiega końca. Niewiele z rzeczy, które wydarzyły się w tym czasie wartych jest odnotowania, jeszcze mniej zapamiętania.

Przyjęcie poprawek do Konstytucji Federacji Rosyjskiej zapoczątkuje nowy etap w dziejach rosyjskiej państwowości. Zmiany, których celem jest obrona podstawowych wartości rodzinnych, prawdy historycznej, wzmocnienie duchowego i moralnego wychowania, wsparcie i opieka państwa nad kulturą rozumianą jako unikalne dziedzictwo wieloetnicznego narodu rosyjskiego.

Prawicowa historiozofia owiała kilka epok w powszechnej historii ustrojów czy w historii politycznej Europy czarną legendą – jako najpotworniejsze płody demoliberalizmu. Poczesne miejsce zajmuje wśród nich III Republika Francuska. Rzeczywiście, wystarczy spojrzeć na jej dorobek: „afera panamska”, „afera fiszek”, „afera Dreyfusa”, „afera Stawisky’ego” i tak dalej.

Nie spodziewałem się, że druga tura wyborów prezydenckich będzie tak dobrą okazją do pokazania endeckiego sposobu myślenia politycznego i różnic na tym tle z na przykład środowiskami określającymi się jako narodowcy. Już napisałem, że będę głosował na Rafała Trzaskowskiego.