Myśl Polska

Spadły na mnie gromy na fejsbuku, kiedy zamieściłem zdjęcie zamordowanej przez UPA dziewczyny, jednej z ofiar. „Po co judzisz? – pisze jeden z moich znajomych. Po co nam to ciągłe przypominanie? A co to myśmy nie mieli swoich win wobec Ukraińców? Ci polscy możnowładcy gnębiący lud ukraiński przez całe wieki. Albo ten okrutny Jarema Wiśniowiecki co to kazał ich nabijać na pal i to jeszcze tak, “żeby czuli, że umierają”.

Trudno jest postawić wiążące wnioski po szczycie w Helsinkach. Zbyt mało wiadomo o tym, o czym naprawdę rozmawiali Trump i Putin. Warto zwrócić uwagę, że było to pierwsze oficjalne spotkanie dwustronne obydwu liderów, którzy do tej pory kontaktowali się głównie przy okazji wielkich, międzynarodowych konferencji oraz przy pomocy telefonów.

Dotychczas zachowywał się dokładnie jak przewidywałem, gdy został prezydentem. Zatem na początku trochę „podskakiwał”, ale z czasem posłusznie wszedł w koleiny, w których tkwili jego poprzednicy. Przypuszczałem, że jeżeli spróbuje prowadzić inna politykę, to przestanie być prezydentem, a może nawet go zabiją.

Na książkę „Życiorysy pamięci” składają się wspomnienia matki i syna – Jadwigi i Krzysztofa Malkiewiczów. Jadwiga Malkiewiczowa była siostrą Adama Doboszyńskiego, jednego z czołowych przedstawicieli przedwojennego młodego pokolenia obozu narodowego.

Sprawa drugiej nowelizacji ustawy o IPN-ie pokazała Polakom ich jej miejsce w szeregu. Nerwówka, czy uda się w parę godzin przepchnąć nowelizację przez Sejm i Senat oraz czy będący poza granicami kraju Prezydent zdąży złożyć pod nią swój, by przed godziną 18.00 ogłosić urbi et orbi, że „mamy to”, pokazuje cała groteskę tej sytuacji.

W Tokio, niedaleko ujścia rzeki Sumida do Zatoki Tokijskiej, z dala od turystycznych szlaków i w oddaleniu od miejskiego zgiełku, mieści się charakterystyczny budynek międzynarodowego szpitala św. Łukasza. Zabytkowy budynek (z 1933 r.) nie jest szczególne widowiskowy. Znacznie ciekawsza jest historia miejsca, w którym ulokowany został szpital.

Suwerenność to bardzo piękne hasło, postulat i stan, rzecz w tym, że jako stan – jeżeli rozumiemy przez suwerenność całkowitą swobodę decydowania o sobie, ograniczoną jedynie słusznymi prawami innych – występuje niezwykle rzadko, zwłaszcza we współczesnym świecie, gdzie dotyczy w zasadzie jedynie światowych potęg oraz państw – nazwijmy to – peryferyjnych, których suwerenne działania nie naruszają interesów potęg.

Genezę niewypowiedzianej wojny polsko-izraelskiej opisałem w lutowym „Kalejdoskopie”. Tu przypomnę, że natychmiast po nowelizacji styczniowej ustawy o IPN ambasador Izraela Anna Nazari publicznie zaatakowała Polskę, a następnie premier Benjamin Netanjahu. Natomiast rządzący politycy otarli twarze perfumowanymi chusteczkami, twierdząc, że to małe nieporozumienie i rozpoczęli pokutne pielgrzymki do państwa położonego w Palestynie – zarówno oficjalne jak i nieoficjalne.

Bez wątpienia nie ma jednego pojęcia narodu, które byłoby uznane za powszechnie obowiązujące. Niektórzy dopatrują się istnienia narodów już w starożytności, niektórzy uważają, że powstały one dopiero pod koniec XIX w., czyli wraz z utworzeniem się społeczeństwa masowego. W zależności od tego, jakie znaczenie nadaje się temu terminowi, takie też przyjmuje się rozumienie nacjonalizmu.

1 lipca Petro Poroszenko złożył najlepsze życzenia państwu, które uznał za „najbardziej szczerego przyjaciela Ukrainy”. Cóż to jest za państwo? Może to najbliższy zachodni sąsiad Ukrainy? Tak mogłoby się wydawać zważywszy, że władze w Warszawie od 1991 roku nieustannie wspierają Ukrainę.