Myśl Polska

W pierwszym tygodniu grudnia dane mi było odwiedzić po raz pierwszy w życiu Sankt Petersburg. Okazja była na pierwszy rzut oka mało petersburska, lecz zacna.

Dzisiaj kilka myśli o Wenezuela, a sprawa Polska. W Wenezueli zaczyna się wojna domowa, choć za jedną stroną wyraźnie stoją USA. Według mnie sytuacja tragiczna i bez dobrego wyjścia. Po jednej stronie lewicowy rząd, rujnujący ten potencjalnie bardzo bogaty kraj, ale tym bardziej trzymający się władzy i gotowy w imię tego przelać morze krwi.

Okrutna zbrodnia dokonana na prezydencie Gdańska wywołała falę emocji porównywalną z tym co działo się po katastrofie smoleńskiej. Tysiące ludzi wyrażających żal – jak po odejściu kogoś bliskiego, znicze, czuwanie przy trumnie zamordowanego. Polacy pokazali, że nie akceptują przemocy i solidaryzują się z rodziną prezydenta Adamowicza.

Pod koniec listopada 2018 roku Ogólnopolski Ruch Obywatele RP wystąpił do władz lokalnych o zmianę nazwy ulicy Stanisława Basaja „Rysia” w Hrubieszowie oraz Zenona Jachymka „Wiktora” w Tomaszowie Lubelskim.

Adam Wielomski: W l. 1618-1648 przez Niemcy przetoczyła się Wojna Trzydziestoletnia, gdy do walki stanęły przeciwko sobie państwa katolickie pod przywództwem Habsburgów i federacja państewek protestanckich.

11 stycznia br. sekretarz stanu USA Mike Pompeo, w wywiadzie udzielonym telewizji Fox News zapowiedział, że Stany Zjednoczone zorganizują w Polsce (13-14 lutego) międzynarodowy szczyt poświęcony sytuacji na Bliskim Wschodzie, w tym – w szczególności – roli, jaką pełni w regionie Iran. Konferencję natychmiast skrytykował szef irańskiej dyplomacji Mohammad Dżawad Zarif, nazywając wydarzenie „rozpaczliwym antyirańskim cyrkiem”.

W propagandzie obozu rządzącego reforma sądownictwa w Polsce, w tym także Trybunału Konstytucyjnego – miała polegać na jego uzdrowieniu – wyeliminowaniu patologii, takich jak dyspozycyjność, korupcja i dominacja „komuny”. Mało kto w to wierzył, ale byli tacy, którzy brali to za dobrą monetę. Teraz, po orzeczeniu Trybunału w sprawie ustawy o IPN, a konkretnie o zapisach dotyczących negowania zbrodni ukraińskich nacjonalistów – będzie takich jeszcze mniej.

Równo dwadzieścia lat temu zaczął funkcjonować Instytut Pamięci Narodowej. Założenia, które legły u podstaw tego projektu, były, niewątpliwie, obiecujące i godne poparcia. IPN miał prowadzić śledztwa w sprawie zbrodni, które różne reżimy i antypolskie organizacje popełniały na osobach narodowości polskiej i obywatelach polskich w okresie od 1917 do 1990 roku.

Po tym jak Jerzy Owsiak ogłosił, że rezygnuje ze stanowiska prezesa fundacji Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, wśród jego zwolenników zapanowały nastroje niemal histeryczne. Swoją drogą ciekawe czy podobnie zareagowaliby zwolennicy księdza Tadeusza Rydzyka, gdyby ten ogłosił, że rezygnuje z kierowania „Radiem Maryja”, telewizją „Trwam” i innymi przedsiębiorstwami, które na tej bazie stworzył.

Atmosfera po zamordowaniu prezydenta Gdańska skłoniła mnie do zastanowienia, co obecnie jest miarą wielkości w życiu politycznym, kulturalnym czy społecznym. Patrząc na to, co dzieje się od kilkunastu lat w Polsce, ale i w mojej rodzinnej Stalowej Woli, odnoszę wrażenie, że w tej sferze panuje coraz większy chaos.