Myśl Polska

Książka, o której tu piszę, jest mi szczególnie bliska. Autor zawarł w niej obrazy życia literackiego w Kielcach w czasach PRLu. Zdzisław Antolski świetnie oddaje klimat ówczesnej bohemy, do której miałem zaszczyt należeć. To moje i Zdzisława życie literackie zaczęło się właśnie w Kielcach, a jego zaczynem był nasz udział w almanachu „Bazar poetycki”.

Dzieła twórcy żyjącego w czasach minionych mają niejednokrotnie znaczenie nie mniejsze dla nas, egzystujących w XX wieku, niż utwory, które powstają dzisiaj. Z tego powodu w moich tekstach publikowanych w „Myśli Literackiej” nie dochodzi do głosu ujęcie chronologiczne. Czas publikacji dzieła nie ma znaczenia, jeśli poszukuje się w literaturze pięknej treści o znaczeniu ponadczasowym.

11 września zamieściłem na Facebooku następujący wpis: „Ćwierć wieku temu podawano w Polsce, że w latach 1940-1941 deportowano z Kresów Wschodnich na Syberię od 1 do 1,7 mln Polaków, z których 900 tys. miało tam zginąć. Po przebadaniu archiwów radzieckich okazało się jednak, że cztery deportacje z Kresów Wschodnich w latach 1940-1941 objęły w sumie około 320 tys. obywateli II RP.

Mija już 2000 lat, a czas próby wiary rzymsko-katolickiej wciąż trwa. „Innej jednak Ewangelii nie ma; są tylko jacyś ludzie, którzy sieją wśród was zamęt i którzy chcieliby przekręcić Ewangelię Chrystusową. Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy – niech będzie przeklęty!” (Ga,7-8).

„Domagamy się od Rządu RP, zgodnie z postulatami Pana Prezydenta, przeprowadzenia wszelkich niezbędnych analiz do oszacowania strat materialnych i niematerialnych, by dokonać rzetelnej oceny wysokości zadośćuczynienia, jakie winna zapłacić Ukraina” – piszą do Prezydenta RP środowiska kresowe.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
Pan Andrzej Duda
ul. Wiejska 10, 00-902 Warszawa

Ambasador Niemiec w Polsce Rolf Nikel, komentując podnoszenie przez Polskę należnych nam reparacji powiedział: „Kwestia prawnie i politycznie jest zamknięta, moralnie – nie”. Wypowiedź jego ekscelencji prawdziwa jest tylko w części trzeciej zdania.

Polska sama wybrała rolę bastionu antyrosyjskiego w ni to pokoju, ni to wojnie Ameryki z Rosją. Jako wschodnia flanka NATO żyje w atmosferze przygotowań do wojny, wszystkie inne problemy stały się podrzędne, najcięższe zarzuty, jakie się czyni przeciwnikom partyjnym, to utajnione związki z Moskwą i pisze w najnowszym numerze „Przeglądu” prof. Bronisław Łagowski.

„Czas najwyższy, by ci, którzy wywołali drugą wojnę światową, ci którzy doprowadzili do niebywałych cierpień całej ludzkości, ci, na których rękach po dzień dzisiejszy jest krew milionów obywateli polskich i cierpień całego świata, ponieśli pełną odpowiedzialność za swoje czyny tak, jak ponoszą ją agresorzy niemieccy, poddani Hitlera” – powiedział w wystąpieniu publicznym z okazji rocznicy 17 września minister obrony narodowej Antoni Macierewicz [1].

17 września był dla Polski potężnym ciosem, ale jednocześnie powinien uświadomić nam prawdę o położeniu geopolitycznym. A była to prawda okrutna, nikt na świecie nie uznawał naszych praw do granicy wschodniej ustanowionej w 1921 roku, także mocarstwa zachodnie, a może przede wszystkim one.

Satyryk, który drwi z władzy – zwłaszcza gdy władza jest autorytarna jak za czasów PRL – zasługuje na szacunek, a jego twórczość jest najczęściej interesująca przez samo to, że wyraża opinie zakneblowanej publiczności.