Myśl Polska (archiwum)

Dziś Święto Niepodległości. Nie sposób zatem nie wspomnieć jej architekta - Romana Dmowskiego. Wielkiego Polaka, polityka, autora książek, które kształtowały umysły i sposób myślenia setek tysięcy Polaków.

Centroprawica rządziła już w Polsce trzy razy (w czterech, czy licząc inaczej pięciu rządach) za każdym razem z marnym skutkiem, tak dla siebie, jak dla kraju. Głównie dlatego, że prezentując się jako siła antyukładowa, niosąca za sobą jakąś zasadniczą zmianę jakościową – tzw. prawica post-solidarnościowa nie różni się ani w swej genezie, ani formacji intelekturalno-ideowej, ani powiązań międzynarodowych od pozostałych sił politycznych III RP.

Przyglądając się bliżej kwestii zaproponowanego składu nowego rządu trzeba byłoby zacząć od uwagi formalno-konstytucyjnej. Wydaje się, że nie było żadnego palącego obowiązku, aby listę ministrów przedstawiać koniecznie już w dniu dzisiejszym.

„Jest taki kraj, gdzie rządzą ludzie myślący w kategoriach bliskich konserwatyzmowi, choć genetycznie pochodzą ze skrajnej lewicy. Mam tutaj na myśli współczesną Rosję. Nie jest przypadkiem, że Węgry Orbana prowadzą politykę prorosyjską, że Front National we Francji jest pro-rosyjski” – mówi w drugiej części wywiadu prof. Adam Wielomski.

„Nie jest przypadkiem, że nigdy nie zajmowałem się polskim konserwatyzmem i prawie nic na jego temat nie opublikowałem. Polski konserwatyzm nigdy nie był filozofią polityczną, ale tylko umiejętnością powolnego zmieniania świata, czyli umiejętnością praktykowania powolnej zmiany. Po rewolucji jaką była demokratyzacja, komunizm i raz jeszcze demokratyzacja III RP, polska tradycja konserwatywna nie istnieje” – mówi prof. Adam Wielomski dla „Myśli Konserwatywnej”.

Ponieważ nie jestem naukowcem, mogę sobie pozwolić na kilka słów prawdy. Prawda, o której chcę wspomnieć brzmi bardzo smutno, gorzko, czy może jeszcze inaczej. Naukowych terminów podobnych wydarzeń nie mam pod ręką, a szukać w księgach nie chce mi się. Jest to prawda tragiczna.

Na przełomie XX i XXI wieku w kulturze rosyjskiej wyraźnie widać tendencje podwyższania poziomu wartości sztuk scenicznych. Co roku, na licznych festiwalach, prezentowane są setki współczesnych sztuk teatralnych. Do kultury wpisuje się nie tylko nowe pokolenie reżyserów, ale także pojawiają się nieistniejące dotąd teatry.

W dniach wielkiego przełomu narodowego nie wolno zapominać, że osią historii powszechnej jest nieubłagana walka na wszystkich frontach z Kościołem Rzymsko-Katolickim. Trwanie Polski pod berłem jej Królowej potrzebuje syntezy wiary i myślenia tak, jak nauczał nas św. Jan Paweł II w encyklice „Fides et ratio”.

Zakończona właśnie wizyta prezydenta Andrzeja Dudy w Bukareszcie połączona ze szczytem głów państw Europy Środkowo-Wschodniej (w spotkaniu nie wziął udziału chyba najbardziej „niepoprawny politycznie” lider z regionu, prezydent Czech Miloš Zeman, który przysłał do stolicy Rumunii przewodniczącego niższej izby parlamentu, socjaldemokratycznego polityka Jana Hamáčka) obfitowała zarówno w wydarzenia i gesty o pozytywnym wydźwięku, jak i te budzące spore wątpliwości.

Marcin Rey – jeszcze nie dawno postać szerzej nieznana – jest dziś jednym z „pomajdanowych bohaterów” polskiego środowiska pro-ukraińskiego, na rękach noszą go zarówno redaktorzy Gazety Wyborczej, jak i „Gazety Polskiej” czy tygodnika „wSieci".