Myśl Polska

Kiedy obserwuje się polskie antyrosyjskie harce polityczne, morze zalewającej głupoty, bezwstyd mediów – nasuwa się podstawowe pytanie – z czego to się bierze? Czy ludzie, wydawać by się mogło, inteligentni mogą popadać w taki stan aberracji? I jak to się dzieje, że w narodzie, który ponoć przez wieki słynął z nonkonformizmu i buntowniczej natury – tyle służalstwa, owczego pędu, panicznego strachu przez wypowiedzeniem tego, co się myśli?

Książka Jana Matłachowskiego z 1978 roku traktuje o kulisach genezy powstania warszawskiego w 1944 roku, ale równie dobrze jej Autor mógłby wziąć na warsztat inne wydarzenie z cyklu polskich walk powstańczych: bezrozumnych i skazanych na klęskę.

Przez 3 dni – od 4 do 6 sierpnia – chodziłem po Kijowskim Majdanie Niezależnosti (zwanego od kilku miesięcy „Euromajdanem”): pomiędzy barykadami, stosami opon, namiotami z jednej – a budkami z piwem, straganami z „majdanowymi” pamiątkami i plastikowym kiczem z drugiej. Pierwszego dnia po powrocie do kraju, 7 sierpnia, z porannych wiadomości dowiedziałem się, że majdan znowu płonie, bo nowe władze postanowiły się rozprawić z tym dzikim obozowiskiem.

"W moim przekonaniu współczesnej Polsce brakuje takich ludzi jak Dmowski, brakuje też jego szkoły politycznego realizmu, co widzimy na każdym kroku. Naszym obowiązkiem jest przywracać nie tylko pamięć o Dmowskim, ale także uczyć myślenia o Polsce tak, jak on to widział. To nie jest – jak chcą niektórzy – tylko historia i zamknięta karta" - mówi w wywiadzie dla Myśli Polskiej Andrzej Szlęzak.

Szachtarsk leży w pobliżu miejsca, gdzie 17 lipca wydarzyła się tragedia malezyjskiego samolotu. 28 lipca został zajęty przez wojska rządowe, ale wkrótce odbili go powstańcy. 7 sierpnia wojska rządowe zbombardowały miasto pociskami rakietowymi. W Zagłębiu Donieckim jest katastrofa humanitarna.

Jak poinformował przedstawiciel ministerstwa obrony USA, 5 sierpnia przybyła do Kijowa specjalna grupa Pentagonu „w celu pomocy w śledztwie” wokół katastrofy malezyjskiego Boeinga 777.Kiedy jednak oficjalnego przedstawiciela resortu wojskowego zapytano, czym konkretnie będą się zajmować eksperci z tej grupy, odpowiedział tylko, że nie pojadą na miejsce katastrofy, ale będą z Kijowa konsultować śledczych z Holandii, Australii i Malezji.

"Dzisiaj obserwujemy na Ukrainie likwidację całych miejscowości i słyszymy bolesny krzyk umierających dzieci, zabijanych na oczach milczącego świata. Słyszymy płacz matek, gdy atakują je czołgi, samoloty i armaty, gdy padają im na głowy bomby i pociski rakietowe, a wokół nich leżą martwe rodziny. A świat milczy. Tak samo, jak milczał, gdy nas wyrzynały bandy UPA" - pisze Stanisław Srokowski w Liście Otwartym do Prezydenta RP

Wystarczył jeden dzień podsumowania ile będą nas kosztować rosyjskie sankcje, a polska telewizja zaczęła zmieniać ton. Już mogliśmy zobaczyć dramatyczne zdjęcia zbombardowanego – przez ukraińską armię – Doniecka, zburzone domy, poranionych, zrozpaczonych ludzi, których zabija własny rząd, już polski widz mógł zobaczyć ewakuowane, poranione dzieci ze zbombardowanego przez popieranych przez nas Ukraińców – przedszkola – ewakuowane do Rosji.

Tego samego dnia [29 lipca 1944 r.] zastępca szefa Sztabu Naczelnego Wodza, generał Stanisław Tatar, wysłał depeszę do Warszawy, informując „Bora”, że jego prośba z 25 lipca o pomoc ze strony Brytyjczyków została przekazana „najwyższym władzom” w Londynie. Odpowiedź była co najmniej zniechęcająca.

W ostatnim czasie zaobserwować można duży wzrost zainteresowania problematyką dotyczącą Powstania Warszawskiego, ukazywaną jednak w sposób daleki od tonów panegirycznych, jak to miało miejsce jeszcze kilka lat temu. Na rynku pojawiają się prace już nie tyle poddające w wątpliwość decyzję o wybuchu walk w mieście, co wprost sugerujące zbrodniczy charakter podobnej decyzji.