Myśl Polska

Nabożeństwem w cerkwi św. Jana Klimaka w Warszawie rozpoczęły się uroczystości pogrzebowe prof. Andrzeja Walickiego. Zmarły spoczął na Cmentarzu Prawosławnym w Warszawie. Prof. Paweł Kozłowski odczytał list kondolencyjny od Ambasadora Federacji Rosyjskiej Siergieja Andriejewa oraz wspomniał o swojej ostatniej rozmowie z prof. Walickim. „Bądźmy w kontakcie” – to były ostatnie słowa Zmarłego.

W sierpniu skończyłby 91 lat – jeden z naszych mistrzów Czesław Stanisław Bartnik. Wielki kapłan Kościoła katolickiego. Wielki i odważny umysł. Człowiek wielkiej wiedzy, patriotyzmu i przyzwoitości. Był uczniem prof. Mieczysława Żywczyńskiego. Ksiądz katolicki, profesor nauk teologicznych, teolog dogmatyk, filozof, publicysta społeczno-polityczny, historiolog, poeta, twórca tzw. personalizmu uniwersalistycznego, pracownik naukowy KUL.

19 sierpnia minęła 80-ta rocznica drugiego powstania śląskiego. Rocznica ta znalazła się w cieniu obchodzonej z wielkim rozmachem 80-tej rocznicy bitwy warszawskiej. Tak było również w 1920 r., kiedy drugi zryw śląski przesłoniły wydarzenia rozgrywające się w sierpniu 1920 r. pod Warszawą

Idea Międzymorza trwale wpisana jest w polski kod geopolityczny jako zwrócona równocześnie przeciw Niemcom i Rosji, przez co kolejne próby jej implementacji sprowadzały na nasz kraj kolejne dziejowe klęski – nierzadko o rozmiarach prawdziwych narodowych katastrof, jak w okresie II wojny światowej.

„Bardzo mi przykro, że wszystko to robione jest rękoma naszych sąsiadów – Polaków, Litwinów, Łotyszy. O działaniach Biełsatu wiedzieliśmy od dawna, ale nie zwracaliśmy na nie szczególnej uwagi. Zresztą, Biełsat jako kanał nie miał większego znaczenia, znacznie istotniejsze były tu jego działania w internecie. Dotarł do ludzi, którzy nie oglądają telewizji, nie słuchają radia i nie czytają gazet” – mówi Siergiej Musjenko, białoruski politolog.

Na wstępie pragnę upomnieć się o pewien ważny szczegół z przeszłości: w hucznej celebrze stulecia Cudu nad Wisłą jakoś skrzętnie pomijany jest fakt, że u boku naszego przeciwnika – Armii Czerwonej, z którą prowadziliśmy walki od maja do października 1920 roku, dzielnie walczyły z nami dzielnie wojska niepodległej Litwy.

Jak potoczą się dalsze losy Aleksandra Łukaszenki trudno prorokować. Nawet, jeśli uda mu się zachować władzę tłamsząc protesty, które przetaczają się właśnie przez kraj, Białoruś nie będzie już tym samym państwem. System polityczny, który pozwolił Łukaszence trwać przez 26 lat na urzędzie prezydenta Republiki Białoruskiej zdaje się dobiegać końca.

Truizmem jest stwierdzenie, że polityka zagraniczna państwa polskiego nie dzieli, ale łączy najważniejszych graczy naszej sceny politycznej oraz głównonurtowe media. Polityka zachodnia tylko w niuansach dzieli tychże graczy. Rzekome bardziej prounijne nastawienie PO, SLD, czy PSL nie sprawiło, aby partie te wystąpiły przeciwko pomysłowi sprowadzenia na polską ziemię obcych, amerykańskich wojsk.

Konstanty Rokossowski był Polakiem. Wywodził się ze starej wielkopolskiej rodziny Rokossowskich herbu Glaubicz. Dowodził Defiladą Zwycięstwa w 1945 roku w Moskwie na Placu Czerwonym. W defiladzie wzięli także udział przedstawiciele Wojska Polskiego, którzy maszerowali w oddzielnej kolumnie. Sztandary nieśli oficerowie i podoficerowie, uczestnicy wojny.

Z sympatią, wręcz podziwem obserwujemy wielotysięczne i w pełni pokojowe demonstracje w białoruskich miastach: chcą zmian i wierzą, że uzyskają je dzięki powściągliwości i ustnej perswazji.