Myśl Polska (archiwum)

W kontekście obecnego kryzysu białoruskiego zwraca się uwagę, że społeczeństwo Białorusi demonstruje przeciwko władzy Aleksandra Łukaszenki, gdyż zazdrości sąsiadom szybszego rozwoju cywilizacyjnego i wyższego poziomu konsumpcji.

Wywiad, jakiego udzielił ostatnio dziennikowi „Rzeczpospolita” były minister spraw zagranicznych Jacek Czaputowicz, jest wielce interesujący. Otóż dowiedzieć się z niego możemy, iż z polską dyplomacją nie jest najlepiej. Oczywiście żadna to nowość, ale miło uzyskać z takich ust potwierdzenie tego, o czym człowiek od dawna pisze.

81 lat temu Polska znalazła się w sytuacji nie do pozazdroszczenia. Wojna zbierała swoje krwawe żniwo. Od kilku dni bitwa graniczna była przegrana. Westerplatte padło po siedmiu dniach epopei. Nadal bronił się Hel, Gdynia i Oksywie. To jednak były wyjątki.

20 sierpnia na stronie internetowej radia RMF FM (www.rmf.24.pl) pojawiła się informacja zatytułowana „W Berlinie stanie pomnik upamiętniający polskich żołnierzy”. Podano w niej co następuje: „W rocznicę wybuchu II wojny światowej na Charlottenburgu w Berlinie stanie pomnik upamiętniający polskich żołnierzy walczących o zdobycie Berlina.

„System polityczny nie odpowiada już współczesnym wyzwaniom. Zjawisko protestów świadczy o tym, że u tych ludzi nie było legalnych metod politycznych artykułowania swoich interesów. Faktycznie sytuacja dojrzała do zmian i stąd wszystko to przelało się w uliczne protesty. Dla tych grup społecznych niezbędna jest reprezentacja, i to nie w takich formach, jakie proponowały władze” – mówi Aleksiej Dziermant.

W następstwie działań podjętych w Belgradzie i Pristinie przez Richarda Grenella, mianowanego w październiku 2019 r. specjalnym przedstawicielem prezydenta USA do Serbii i Kosowa, prezydent Serbii Aleksandar Vučić i premier Kosowa Avdullah Hoti podpisali 4. września w Waszyngtonie dokumenty zatytułowane „Normalizacja Gospodarcza”.

W kolejną rocznicę gdańskich strajków z 1980 r., które doprowadziły do powstania i zarejestrowania NSZZ „Solidarność”, w najbardziej obiektywnych w historii „Wiadomościach” rządowej Jedynki usłyszałem, że „31 sierpnia 1980 r. władza komunistyczna wreszcie ugięła się i podpisała 21 postulatów”.

Najważniejsze (obiektywnie) wydarzenia historyczne z reguły są następstwem inicjującego je przypadku. Owa inicjacja rozpoczynająca nowy czas, który już żyje samodzielnie, odsuwając w cień ów przypadek, który najczęściej popada w zapomnienie. Ale bez niego (prawdopodobnie) tzw. rzeczy potoczyłyby się w inną stronę.

Zdawać by się mogło, że po 81 latach, temat Westerplatte został dokładnie opisany w literaturze przedmiotu. I to na różne sposoby. Tym bardziej, że w 2014 roku ukazała się dwutomowa monografia tego miejsca, której autorem jest prof. Andrzej Drzycimski.

Co bardziej krewcy publicyści orientacji polskiej utrzymują, że władze polskie już nie klęczą, ale leżą plackiem przed Amerykanami, Izraelem i światowym żydostwem. Trudno im odmówić racji. Dla równowagi jednak rzućmy okiem za Atlantyk, gdzie znajduje się jedyne obecnie supermocarstwo na świecie.